گفتاردرمانی تبریز

روانی کلامی:

آزمونهای روانی کلامی یکی از پرکاربردترین آزمونها در سنجش عملکرد شناختی در بیماران مبتلا به دمانس می باشد. توانایی فرد در بازیابی و تولید کلمات با این تکالیف مورد ارزیابی قرار می­گیرد. فرد باید در یک مدت زمان خاصی به یک معیار تعریف شده­ای برسد. در روانی واجی فرد باید بتواند برای واج خاصی هر چند­تا کلمه که با آن حرف خاص شروع می شود را تولید نماید (در انگلیسی بیشتر از واجهای اف، ای،اس استفاده می شود). در روانی طبقه ای فرد باید بتواند هرچند­تا کلمه را که در یک گروه هستند را نام ببرد (مانند طبقه حیوانات). هر دو نوع روانی کلامی بطور معناداری از فرایندهای اجرایی استفاده می نماید، فرد باید بتواند بازیابی کلامی را سازمانبندی نموده و بازیابی را انجام دهد، پاسخ را آغاز نماید، پاسخها را بازبینی نماید و پاسخهای ناردست را بازداری نماید (هنری و همکاران[1]، 2004). این دو فعالیت و تکلیف از لحاظ استراتژی جستجو باهم دیگر متفاوت هستند. استراتژی جستجوی به کار رفته در روانی واجی نمادهای واژگانی[2] هستند ولی در روانی طبقه­ای استراتژی جستجو بر روابط معنایی استوار است و این به معنای آن است که باید روابط معنایی واژگان بی عیب باشد تا فرد با موفقیت این تکلیف را انجام بدهد (روهرر،سالمون، ویکستید و پائولسن[3]، 1999).

آسیبهای روانی کلامی مخصوصا روانی طبقه­ای به خوبی در بیماران آلزایمری ثبت شده است. مطالعه متا آنالیز 153 مطالعه با 15990 بیمار آلزایمری که روانی طبقه ای و واجی را مورد مطالعه قرار داده­اند نشان داد که عملکرد بیماران آلزایمری در هر دو تکلیف نسبت به گروه کنترل سالم آسیب دیده است، تاثیر در روانی طبقه ای نسبت به روانی واجی بیشتر می باشد. روانی طبقه ای نسبت به روانی واجی با ضریب هوش کلامی ارتباط بیشتری دارد. عملکرد افراد در آزمون نامیدن بوستون[4] با روانی کلامی واجی و طبقه­ای ارتباط دارد ولی این ارتباط در روانی طبقه­ای بیشتر از روانی واجی می­باشد (هنری و همکاران، 2004).  به نظر می­رسد که نقایص ویژه، در روانی طبقه­ای به علت پسرفت در دانش معناشناختی است که خود را در آزمونهای روانی طبقه­ای نشان می­دهد ولی در روانی واجی این وابستگی به حافظه معناشناختی کمتر می­باشد. نقص عملکردی بیشتری در آزمون نامیدن بوستون نسبت به آزمون روانی واجی دیده می­شود و این در حالی است که ناتوانی مشاهده شده در آزمون روانی طبقه­ای بیشتر از ناتوانی مشاهده شده در آزمون نامیدن بوستون می­ باشد. چون نیازهای بازیابی در دو تکلیف روانی کلامی باهم یکسان است و در آزمون نامیدن بوستون هم به دانش معناشناسی نیاز داریم، بنابرابن مشکلات بازیابی نمی­تواند زیر بنای نقص در روانی طبقه­ای باشد (تیلر و فیلیپس[5]، 2008).

09146590651

دکتر جعفر معصومی            دکترای تخصصی گفتاردرمانی از دانشگاه تهران
Tabslp.com

https://telegram.me/jafarmasumi

https://www.instagram.com/goftardarmani_tabriz/

  https://twitter.com/masumislp

مطالعاتی که تاکنون در مورد بیماران با آسیب­شناختی­خفیف انجام شده است نتایج زیر را در برداشته است:

روانی کلامی مخصوصاً در روانی­طبقه­ای[1]، نامیدن در مواجهه[2] و درک­های زبانی وابسته به مدت زمان واکنش[3] نسبت به آسیب­های­شناختی­خفیف حساس است. توانایی قضاوت دستوری و نامیدن کلمات هم قافیه[4] به نظر می­رسد یا آسیب ندیده­اند و یا آسیب کمی دیده­اند. در عملکردهای معناشناسی مانند تصمیم گیری واژگانی[5]، دسته­بندی معناشناختی، رمزگذاری معنایی نتایج متنوعی گزارش شده است. مطالعات در مورد پردازش گفتگوی دریافتی و بیانی بیماران مبتلا به آسیب­شناختی­خفیف نیز نتایج متنوعی را گزارش نموده­اند. در مورد توانایی نحوی این بیماران نیز نتایج بسیار متنوع می­باشند. در حالت کلی شاید بتوان گفت که آسیب­های زبانی بیماران دارای آسیب­شناختی­خفیف بیشتر در سطح معناشناسی باشد و پردازش نحوی آنها تاحدی بی­نقص است (پاتل و همکاران[6] 1994).

 آزمون­هایی که زمان واکنش را اندازه می­گیرند، نسبت به وجود آسیب­شناختی­خفیف حساسیت بیشتری دارند. البته ایرادات مهمی که به این مطالعات وارد کرده­اند این است که برخی ادعا نموده اند که این آسیب­ها به دلیل آسیب عملکرد­اجرایی می باشد تا آسیب­زبانی (پترسون، 2001).